قیمت بالای پارچه هم توضیحی از این دست دارد. حال اگر پارچه ای با قیمت كمتر بخواهی، پارچه دیگری می آورد اما با گفتن این جمله كه ایرانی است و مرغوبیت فرنگی را ندارد، آن را مقابلت پهن می كند. پارچه را لمس می كنی و به یاد خبرهای ریز و درشتی می افتی كه در روزنامه ها درباره نابودی صنعت نساجی ایران خوانده ای. به یاد صحبت های یك كارخانه دار قدیمی كه می گفت با هزاران مشكل خط تولید را سر پا نگه می دارد تا حداقل كارگران كارخانه اش بیكار نشوند، در حالی كه دیگر بازار خرید پارچه های تولیدی كشورمان رونق چندانی ندارد. اما این پارچه ایرانی كه امروز نامرادی این چنین گریبانش را گرفته روزی برای خود سرور و سالاری بوده است.
به گفته محققان پیشینه بافت پارچه در ایران به هزاره ها پیش از میلاد می رسد. نمونه های قدیمی بسیاری نیز در كاوش ها به دست آمده است. برای مثال در طبقات زیرین گنج دره كه قدمتش به هزاره دهم پیش از میلاد می رسد آثاری از الیاف طبیعی یافت شده است كه به دو دسته یك تبر سنگی پیچیده شده بود و یا نخستین شواهد باستان شناختی درباره منسوجات ایران مربوط به هزاره پنجم پیش از میلاد است كه در ناحیه سه گابی كردستان از درون تابوت های سفالین محتوی اجساد كودكان به دست آمده است. همچنین در میان آثار كشف شده از تپه سیلك، آینه ای یافت شده است كه رشته هایی از كتان روی سطح آن دیده می شود. در شوش نیز از لایه های متعلق به ۳۵۰۰ تا ۳۰۰۰ پیش از میلاد، دو سر نیزه پیدا شده كه از نقوش پارچه هایی پوشیده شده بودند. نقوش مهرهای متعلق به این دوران نیز كه پیكره های انسانی بر آن حك شده، نشان می دهد كه این افراد جامه به تن داشته اند. به جز مهرها، نقوشی كه بر فرش ها و گلیم های قدیمی نظیر فرش معروف پازیریك بافته شده،آدمیانی را تصویر كرده است كه لباس هایی همانند دامن های قدیمی پوشیده اند، نقش های این فرش در شناخت سیر بافندگی دوره هخامنشی بسیار حایز اهمیت است. همان طور كه نقش برجسته های تخت جمشید از دیگر منابع بررسی سیر بافندگی به شمار می آیند.
سلسله های مختلف نیز در سیر و تحول امر بافندگی نقش های متفاوتی داشته اند. پارتیان در زمان استیلای خود، نساجان قابلی داشته اند و منسوجات پشمی و كتان را بسیار عالی می بافتند. آنها بعدها با وارد كردن ابریشم چینی، بافت این پارچه را نیز آموختند، می گویند این روش را جزو اسرار حفظ كردند و جزو صادركنندگان این پارچه بودند.
از دوره ساسانی نیز پارچه های ابریشمی بسیاری باقی مانده كه نشان از تولید انبوه این بافته ها دارد. در مهمترین و بزرگ ترین كارگاه های حریر بافی در زمان ساسانیان خوزستان، به ویژه شهرهای شوش، شوشتر و جندی شاپور قرار داشتند. علاوه بر خوزستان در خراسان، طبرستان، گرگان، آذربایجان و فارس نیز پارچه بافی رونق فراوانی داشته اند.